Αυτό που θυμάμαι από τότε που άρχισα να αντιλαμβάνομαι τον εαυτό μου είναι να γράφω. Να γράφω ημερολόγιο, λευκώματα, σημειώσεις… Οτιδήποτε και αν έκανα στην καθημερινότητα μου, πάντα έγραφα κάτι. Ίσως και χαζά πράγματα που σε άλλους φαίνονταν ανούσια. Για εμένα όμως, ήταν και θα είναι κάτι μαγικό. Γιατί το να γράφεις είναι μια μορφή ελευθερίας, σα να συνθέτεις μουσική, σα να χαϊδεύεις με τα χρώματα τον καμβά…

Και κάπως έτσι  κάπου στην ηλικία των 16 «έπιασα» τον εαυτό μου να κάθεται μπροστά στον καθρέφτη και να παριστάνει τη δημοσιογράφο. Ε, εκεί ήταν που είπα τέλος αυτή η δουλειά είναι για μένα.  Όσο κι αν προσπάθησαν να με «συνετίσουν» στο να μην το κάνω, εγώ εκεί… το χαβά μου ή μάλλον το όνειρο μου! Για το αν δικαιώθηκα; Ναι, θα σου πω. Όχι απλά δικαιώθηκα, βρήκα και συνοδοιπόρο στο ίδιο όνειρο. Με την Έλενα (Βενιζέλου) μοιραστήκαμε την ίδια λαχτάρα γι’ αυτή τη δουλειά. Κάπως έτσι μου πρότεινε να αρχίσω να γράφω στο Woman’s Diary, ένα ημερολόγιο δηλαδή μόνο για γυναίκες.  Οι σελίδες του θα ανήκουν σε κάθε γυναίκα, με θέματα που  θα αφορούν τη μόδα, την ομορφιά, την οικογένεια, τα ταξίδια, τον κινηματογράφο. Ότι μπορείς να φανταστείς.

Για το τέλος κρατώ να μοιραστώ  μαζί σου μία συμβουλή. Μην παρατάς ποτέ τα όνειρα σου. Μέσα σε αυτούς τους δύσκολους καιρούς που ζούμε, χρησιμοποίησε το  χρόνο σου για πράγματα που αγαπάς ! Γιατί μην ξεχνάς ... Ό,τι κάνεις με αγάπη, τελικά αξίζει...



  Διάβασε ακόμη:

Επιστροφή στη φύση: Άγγιξα λίγο «παράδεισο» και γύρισα…

Τρίκαλα Κορινθίας: Αέρας βουνού και διαμονή σε κορμόσπιτο, τι άλλο να ζητήσεις;